خارش واژن

خارش واژن در هر نقطه از بدن آزار دهنده است. خارش واژن، وضعیتی ناخوشایند بوده و در عین حال می‌تواند دردناک نیز باشد. این حالت اغلب به دلیل عفونت، قاعدگی، اختلالات پوستی و یا بیماری‌های مقاربتی اتفاق می‌افتد. خارش واژن، جای نگرانی ندارد. متخصص زنان، با بررسی معاینات و آزمایشات مربوطه، به تشخیص علل مشکل می‌پردازد. در ادامه برخی از علل خارش واژن را بررسی می‌کنیم.

محرک‌ها
محرک‌های شیمیایی، مانند استفاده مداوم از صابون، کرم و یا پماد، موجب تحریک واژن و بروز علائمی از قبیل خارش می‌شوند. افراد مبتلا به دیابت و یا بی‌اختیاری ادرار، اغلب با خارش واژن رو به رو هستند.

بیماری‌های پوستی
برخی از بیماری‌های پوستی از قبیل اگزما و یا پسوریازیس، منجر به بروز قرمزی و خارش در ناحیه ژنیتال می‌شوند. اگزما، بیماری پوستی است که در افراد مبتلا به آسم و آلرژی دیده می‌شود؛ جوش‌های قرمز خارشی از علائم این بیماری است. پسوریازیس نیز با خارش و قرمزی در ناحیه رویش مو (موی ناحیه تناسلی) همراه می‌باشد.

عفونت‌های قارچی و مخمری
مخمر، نوعی قارچ است که به طور طبیعی در ناحیه واژن یافت می‌شود و در حالت عادی مشکلی را ایجاد نمی‌کنند، اما در صورت رشد و تکثیر، دردسرساز می‌شوند. عفونت‌های قارچی واژن، اغلب بعد از مصرف یک دوره آنتی بیوتیک دیده می‌شوند، زیرا این داروها باعث از بین رفتن میکروب‌های مفید واژن می‌شوند. وجود باکتری‌های مفید برای کنترل رشد و تکثیر مخمر و قارچ ضروری هستند. رشد و وجود بیش از حذ قارچ و مخمر در ناحیه ژنیتال، یکی از علل خارش واژن است.

بیماری‌های مقاربتی
راه انتقال برخی از بیماری‌ها مانند زگیل تناسلی، تنها از طریق رابطه جنسی امکان پذیر است. چنین بیماری‌هایی با علائمی از قبیل، ترشح زرد و یا سبز رنگ از واژن، احساس درد در هنگام ادرار و هم چنین خارش واژن، همراه هستند.

قاعدگی
زنان در دوران قاعدگی بیشتر در معرض مشکلات مربوط به واژن و ژنیتال قرار می‌گیرند که به دلیل کاهش میزان هورمون استروژن چنین مشکلی به وجود می‌آید که در نهایت منجر به بروز خارش واژن و یا آتروفی واژن می‌شود.

پیشگیری و درمان خارش واژن
نحوه درمان خارش واژن به علت زمینه‌ای ایجاد آن بستگی دارد. اگر عفونت‌ها علت خارش باشند، باید به کمک آنتی بیوتیک مداوا شوند. خشکی واژن در یائسگی به کمک کرم‌های استروژن موضعی و یا قرص‌های استروژن برطرف می‌گردد. زمانی که خارش بسیار شدید باشد، کرم‌ها و لوسیون‌های استروئیدی موضعی (ترجیحا استروئید ضعیف) نظیر «هیدروکورتیزون» می‌تواند در کاهش التهاب و بهبودی علائم کمک کننده باشد.

پیشگیری و درمان
۱. ناحیه تناسلی خود را تمیز و خشک نگه دارید.
۲. از لباس زیر با سایز مناسب استفاده کرده و از پوشیدن لباس زیرهای تنگ خودداری کنید.
۳. از شست و شوی زیاد واژن با صابون بپرهیزید و به جای آن تنها از آب خالی استفاده نمایید. شست و شوی روزانه با شامپو بچه موردی ندارد؛ اما بیش از یک بار در روز توصیه نمی‌شود.
۴. در آب گرم (نه داغ) بنشینید.
۵. از گرفتن دوش واژینال خودداری کنید؛ چرا که باکتری‌های مفید واژن را از بین می‌برد و فرصت رشد را به باکتری‌های مضر می‌دهد.
۶. هنگام شست و شو، خود را از جلو به عقب بشویید.
۷. اگر دیابت دارید، گلوکز خون خود را تحت کنترل داشته باشید.
۸. از اسپری‌های بهداشتی و مواد معطر در این ناحیه استفاده نکنید.
۹. از لباس زیرهای نخی استفاده کرده و هر روز لباس زیر خود را تعویض کنید.
۱۰. زیاد خود را نخارانید؛ این کار می‌تواند ناحیه تناسلی را حساس تر کند.
۱۱. بهتر است تا زمان برطرف شدن علائم از نزدیکی خودداری نمایید.
۱۲. در صورتی که خشکی واژن دارید، می‌توانید از یک مرطوب کننده واژن استفاده کرده و هم چنین قبل از نزدیکی از نوعی لوبریکانت با پایه آب استفاده کنید.
۱۳. در صورتی که فکر می‌کنید مواد یا محصولات جدیدی که استفاده می‌کنید (از قبیل شوینده، دستمال توالت، پد و ...) مسئول این خارش هستند، استفاده از آنها را متوقف کنید.